Aan de kust

Lieve allemaal,

Zondag heb ik de vulkaan de Cotopaxi beklommen. Hiervoor moest ik om half 7 ’s ochtends klaarstaan bij Carpe DM. Ik ging de tour doen samen met Annika (Denemarken) en Anderson (Schotland) en natuurlijk onze gids Marco. Onderweg naar Cotopaxi national park kwamen we langs een punt waar je een prachtig uitzicht hebt over Quito. Hier zijn we even gestopt om van het uitzicht te genieten. Daarna gingen we naar het restaurant van de zus van Marco. Nadat we gezellig met z’n drieën hadden ontbeten, gingen we verder naar Cotopaxi national park. Marco heeft een heel lief nichtje, Nathalie, zij wilde ook graag met ons mee. Onderweg vertelt Marco ons dat het dorp waar hij woont bekend staat om de export van rozen. Je kan hier maarliefst 25 rozen kopen voor maar 1.50 dollar! Ook vertelde hij ons over de eerste koeien uit zijn dorp, deze zijn helemaal uit Nederland hier naartoe gehaald.
Annika kocht cacaobladeren die wij ook mochten proeven. Die vond ik echt niet lekker! Het is de bedoeling dat je er op kauwt en ze daarna weer weggooit. Het helpt tegen hoogteziekte. Maar nee, echt lekker vond ik ze niet. Nadat Marco ons had vertelt over de verschillende bomen en planten die rondom de Cotopaxi en andere kraters groeien en ons een rondleiding heeft gegeven door het kleine museum, gaan we met de auto verder naar de krater. Beneden was het nog heel mooi weer, maar hoe hoger we komen, hoe slechter het wordt. Als ons omgekleed hebben en aan de beklimming van de Cotopaxi beginnen, sneeuwt het zelfs. Het sneeuwen gaat steeds harder en we lopen in een heuse sneeuwstorm. De Cotopaxi is prachtig en het beklimmen ervan is een ervaring op zich. Door de hoogte voel je bij iedere stap die je zet dat je minder lucht krijgt. We lopen daarom in een laag tempo, omdat je het anders niet volhoudt. Onze eerste stop is de refuge. Hier hebben we even tijd om op adem te komen. De refuge ligt op 4864 meter. Hierna lopen we door. Marco legt uit dat we tot de gletsjer zullen lopen, dit is iets meer dan 5000 meter. Hoger dan dit kan je niet gaan, want dan heb je een speciale uitrusting nodig en bovendien is dit enorm zwaar. Dat het zwaar is blijft sowieso niet onopgemerkt. Het ademen gaat steeds zwaarder en inmiddels hebben we alledrie ook hoofdpijn door de hoogte. Toch geniet ik er ook enorm van. Lopen door de sneeuw, op bijna 5000 meter hoogte en je kan naar beneden kijken, waardoor je ziet van hoe ver je gekomen bent. Het is fantastisch. We bereiken, na ongeveer 2 uur lopen in totaal, de gletsjer. Hierna gaan we weer dalen. Dit is goed uitkijken waar je loopt en je hielen gebruiken. Af en toe glijdt een van ons een stukje naar beneden. Het dalen is een stuk gemakkelijker en na iets meer dan een half uur zijn we weer beneden. Hierna gaan we weer naar het restaurant van Marco’s zus om te lunchen en uit te rusten. Het is was een fantastische ervaring. :-)

Rond 7 uur ’s avonds ontmoet ik Tania. Tania is mijn gids voor de komende week. Ze spreekt gebrekkig Engels, maar toch begrijpen we elkaar heel goed. Ze is echt heel erg lief en we kunnen goed met elkaar praten. Samen nemen we de nachtbus. Deze bus doet er ongeveer 10 uur over en gaat naar een plaatsje aan de kust, daarna moeten we nog eens 2 uur met een andere bus om bij Puerto Lopez te komen. Het lijkt allemaal goed te gaan, wel staan we veel stil en dit vind ik een beetje vreemd. Na een tijdje rijden we helemaal niet meer en is er veel rumoer in de bus. Ik vraag Tania wat er aan de hand is. Ze zegt dat er onderweg modderstromen zijn en dat het gevaarlijk is om daardoorheen te rijden. We wachten nu of we wel kunnen gaan. Uiteindelijk besluiten ze 5 uur later dan gepland, om 1 uur ’s nachts, dat we een alternatieve route nemen die iets langer duurt. Ik heb dus een hele lange tijd in de bus doorgebracht. Dit was niet echt een pretje, de stoelen waren hard en er was weinig beenruimte. Ook was het ’s nachts enorm koud en overdag juist erg warm. Ondanks alles heb ik toch nog wat kunnen slapen in de bus.
We kwamen maandag rond 1 uur ’s middags in Puerto Lopez aan. De kust maakt alles weer goed. Het weer is goed, de stranden zijn prachtig en we hebben een mooi hostel. Na aankomst besluiten we om eerst ergens te gaan lunchen. Overal staat vis op de kaart en de vis die ik tot nu toe op heb was heerlijk. Daarna maken we een wandeling door Puerto Lopez en lopen we over het strand. Ze hebben allemaal leuke strandtentjes met goede cocktails en vrolijke muziek. Ook staan er overal kraampjes met vers fruit en verkopen ze overal prachtige schelpen, koraal en sieraden. Ik kijk mijn ogen uit. Het is een heerlijke dag. ’s Avonds ontmoeten Tania en ik een stel uit Canada. Zij zullen de rest van de week met ons optrekken. Myra en Jo zijn twee hele lieve, reislustige mensen die de ene helft van het jaar in Canada, en de andere helft van het jaar in Californië wonen. We gaan met z’n vieren ergens wat eten en hebben leuke gesprekken samen.

Gisteren zijn we naar Isla de la Plata gegaan. Dit is een klein eiland voor de kust van Ecuador. We moesten iets meer dan een uur varen om er te komen. Op het eiland hadden we een gids die ons vertelde over de verschillende diersoorten en planten die op het eiland leven. Het eiland en de zee eromheen zijn prachtig en het is een beschermd natuurgebied. Sommige diersoorten die op de Galapagos leven, komen ook op Isla de la Plata voor. We maken een lange wandeling over het eiland. Daarna gaan we weer naar de boot om te lunchen. Als we onze lunch ophebben gaan we snorkelen. Het water is behoorlijk koud, maar het is het ontzettend waard. Wauw, wat is dat mooi! Ik heb verschillende soorten koraal gezien, maar ook prachtige vissen in allerlei verschillende kleuren. Zo zag ik knalrode vissen, maar ook blauwe vissen met een gele staart. Het is echt heel bijzonder om dit mee te maken. Eenmaal terug op de boot zien we twee enorme zeeschildpadden zwemmen. Daarna gaan we weer terug naar de kust. ’s Middags hebben we tijd om uit te rusten. Het hostel heeft een mooie tuin met veel verschillende vlinders en met hangmatten waar je heerlijk in kunt liggen. Het is hier echt heerlijk.

Vandaag is het woensdag en zometeen ga ik kajakken op zee. Daarna gaan we naar een ander hostel. Hier blijven we nog twee nachten, tot vrijdag. Vrijdag ga ik terug naar Quito en op zaterdag vlieg ik weer terug naar Nederland. De tijd is zo snel gegaan en tegelijkertijd lijkt het ook alsof ik hier echt al maanden ben. Ik kan mij nog heel goed herinneren dat ik vol spanning op Schiphol zat te wachten totdat ik naar de gate kon lopen. Dat lijkt nu alweer zo lang geleden te zijn. Eigenlijk wil ik nog niet terug naar Nederland. Ik heb het hier zo ontzettend naar m’n zin en er zijn zo veel dingen in Ecuador die ik nog wil zien en wil bezoeken. Één ding is zeker: dit land heeft mijn hart gestolen. Door deze reis heb ik zo veel nieuwe inzichten opgedaan en ik heb ook heel veel over mezelf geleerd. Ik ben bepaalde dingen op een hele andere manier gaan zien. Ik vind het heel bijzonder om te merken dat dat is wat reizen met je doet, dat je erdoor verandert, dat het je blik verruimt. Ik heb heel veel hele lieve en bijzondere mensen ontmoet. Ik heb plezier gemaakt, gehuild, gelachen en gedanst. Ik heb mezelf beter leren kennen en ik heb ervaren hoe geweldig het is om te reizen en nieuwe plekken te bezoeken. Ik heb Ecuador in mijn hart gesloten.

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om de afgelopen drie weken mijn blog te lezen. Heel erg bedankt voor alle leuke e-mails, berichtjes en reacties! Ik vond het erg leuk om alles via mijn blog met jullie te kunnen delen.

Veel liefs,
Ingrid